«Δεν θα γυρίσω να πάρω την 'Αννα. Συγγνώμη»

[mechanic]

Δεν ξερω αν αυτο το τοπικ πρεπει να παει καπου αλλου, πραξτε οπως νομιζετε, αλλα ειληκρινα δεν ηξερα που να το ποσταρω...
Οποιος δεν εχει παιδια, ισως να μην μπορεσει να καταλαβει το πραγματικο νοημα αυτου του γεγονοτος και οχι μιας ακομα ιστοριας...






«Δεν θα γυρίσω να πάρω την 'Αννα. Συγγνώμη»

ΕΛΛΑΔΑ

[Click to send this page to Twitter]
[Click to send this page to Facebook]
(14)

Κυριακή, 18 Δεκεμβρίου 2011, 19:53
«Δεν θα γυρίσω να πάρω την 'Αννα. Συγγνώμη»
Σχετικά Tags

χωριά SOS,
παιδιά

1033Share
6110
Ολοένα και περισσότεροι γονείς ζητούν να αφήσουν τα παιδιά τους στα χωριά SOS
Η Αννα ήταν ακόμα στον παιδικό σταθμό. Είχε πάει απόγευμα και η μαμά της δεν είχε εμφανιστεί. Οι νηπιαγωγοί δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ωσπου το κοριτσάκι έβγαλε κάτι απ' την τσέπη του. Ηταν ένα σημείωμα: «Δεν θα γυρίσω να πάρω την Αννα. Δεν έχω λεφτά, δεν μπορώ να τη μεγαλώσω. Συγγνώμη. Η μαμά της».

Ο άνθρωπος που λέει την ιστορία την διηγείται σαν κάτι συνηθισμένο. Ο Στ. Σιφνιός είναι υπεύθυνος της κοινωνικής υπηρεσίας στα Παιδικά Χωριά SOS. «Οι νηπιαγωγοί κάλεσαν την Εισαγγελία», λέει. «Και ο εισαγγελέας έστειλε το παιδί σ' εμάς».

Όλα αυτά δεν έγιναν σε κάποιο βιβλίο του Ντίκενς. Εγιναν σε μια συνοικία της Αθήνας. Η μαμά της Αννας δεν είναι τρελή. Είναι μια κοπέλα που έχασε τη δουλειά της και πανικοβλήθηκε. Σαν την ιστορία της, υπάρχουν τουλάχιστον πεντακόσιες ακόμη ιστορίες. Σήμερα στην Ελλάδα πεντακόσιοι γονείς είναι σε τέτοια οικονομική κατάσταση, που ζήτησαν στα Παιδικά Χωριά SOS να αφήσουν εκεί το παιδί τους.

«Μέχρι πριν από δύο χρόνια, το 95% των αιτημάτων είχε να κάνει με κακοποίηση. Αποφάσιζε ο εισαγγελέας πως κινδυνεύει το παιδί», λέει στην «Καθημερινή» η κοινωνική λειτουργός των Χωριών SOS, Π. Βασταρούχα. «Τώρα τα μισά αιτήματα είναι από γονείς σε απόλυτη φτώχεια. Οκτώ στις δέκα φορές είναι Ελληνες, τις πιο πολλές φορές μονογονεϊκές οικογένειες, συνήθως χωρίς άλλους συγγενείς».

Η κυρία Μαρίνα εδώ και 19 χρόνια είναι μητέρα στα Χωριά SOS. Εκείνη ζει την ιστορία από την άλλη πλευρά. «Το καινούργιο παιδάκι το φέρνει στο σπίτι μας η μαμά του», λέει. «Του δείχνει το κρεβάτι του, του δείχνει το δωμάτιό του, του δείχνει εμένα. Και μετά, «σ' αγαπάω» λέει, και φεύγει. Και το παιδάκι μένει στην πόρτα». Το ακούω στη φωνή της.

Η κυρία Μαρίνα κάνει προσπάθεια για να συνεχίσει. «Κανένα τους δεν φωνάζει», λέει. «Στέκονται στην πόρτα και κοιτάζουν μέχρι να χαθεί η μαμά τους. Αν είναι αδελφάκια, δύο ή πιο πολλά, εκείνο το βράδυ δεν μπορείς να τα χωρίσεις. Τα βάζεις το καθένα στο κρεβάτι του και δέκα λεπτά μετά γίνονται ένα κουβάρι, μαζεύονται όλα μαζί ξανά, να αγγίζουν το ένα το άλλο».

Κανονικά, τα Χωριά SOS δεν δέχονται παιδιά που η οικογένειά τους είναι απλώς φτωχή. Γι' αυτές τις οικογένειες υπάρχει πρόγραμμα στήριξης στο σπίτι. Αλλά η απόλυτη φτώχεια δεν πάει σχεδόν ποτέ μόνη της. «Ηρθε ένα κοριτσάκι εδώ και νόμιζα πως έχει πρόβλημα. Τριών χρόνων, δεν ήξερε ούτε 15 λέξεις», λέει η κοινωνική λειτουργός. «Το είδαν οι γιατροί και είπαν πως η υγεία του είναι μια χαρά. Ο μπαμπάς του στις λαϊκές, η μαμά του τυφλή, το είχαν εγκαταλείψει το παιδί. Οταν δεν σου μιλάει κανείς, πώς να μάθεις λέξεις;». Η φτώχεια οδηγεί στην παραμέληση, ακόμα και στην κακοποίηση. Κάποιοι άνθρωποι, πριν φτάσει το παιδί τους εκεί, διαλέγουν την άλλη λύση. Οσο ακραία κι αν φαίνεται σ' εμάς.

«Εβγαινα απ' το Χωριό να πάρω γάλα για τα δικά μου τα παιδιά», λέει η κυρία Μαρίνα. «Στην κεντρική πύλη ήταν μια γυναίκα μ' ένα κοριτσάκι. Δεν ήξερε ότι εγώ είμαι μητέρα SOS, δεν με είδε καν. Κρατούσε το παιδί της όρθια και του μιλούσε. «Μη νομίζεις πως η μαμά δεν σ' αγαπάει. Σε λατρεύει η μαμά, αλλά δεν έχει να σου δώσει φαγητό. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι εδώ...». Νόμιζε πως θα μπει μέσα, θα βρει κάποιον να αφήσει το παιδάκι και θα φύγει».

Η κυρία Μαρίνα κρατάει με το χέρι της το μέτωπό της. Οσα χρόνια κι αν είσαι εδώ, μερικά πράγματα δεν τα συνηθίζεις ποτέ. «Το κρατούσε απ' το χέρι», λέει. «Κι αυτό δεν μιλούσε. Μόνο είχε σηκώσει το κεφαλάκι του και την κοίταζε. Δεν ξέρω τι έγινε μετά. Εφυγα. Είχα να πάρω γάλα στα δικά μου τα παιδιά».

[BTS]

Μπράβο Θανάση για το δυνατό θέμα που έβαλες.

Τέτοια φαινόμενα, όπως και αυτοκτονίες, αρρώστιες κλπ είναι παντού γύρω μας πλέον, ασχέτως αν τα ΜΜΕ σιωπούν.

Ο καθένας μας θα πρέπει να συνειδητοποιήσει 2-3 πράγματα.

1. Σωτηρία δεν υπάρχει από τους πιο πάνω μας. Η κατάσταση μόνο χειροτερεύει.

2. Απωθημένα, εμμονές, παρτακισμός μας έφεραν εδώ. Θα είμασταν πολύ καλύτερα αν μπορούσαμε να τα ξεφορτωθούμε.

3. Να δουλεύουμε το μυαλό μας, να βλέπουμε που μας παν τα πράγματα και να κανονίζουμε τη δική μας πορεία. Α, και να θυμηθούμε και κάτι αξίες που ξεχάσαμε, γιατί χωρίς αυτές η κρίση μετατρέπεται σε κόλαση.

4. Κυρίως, να βοηθάμε τον συνάνθρωπο όσο μπορούμε.

Π.χ. πάρε τηλ τον φίλο που είναι άνεργος καιρό και είναι στα πρόθυρα της κατάθλιψης, να βγείτε για καφέ και πλήρωσε εσύ (που έχεις μια δουλειά). Πες του για μια θέση που άνοιξε στη δουλειά σου και ίσως τον ενδιαφέρει.

Το ρεβεγιόν, μην το κάνεις στα μπουζούκια. Με τη βοήθεια φίλων, κάντε μία ωραία συγκέντρωση σπίτι, με λίγα έξοδα. Θα περάσεις καλύτερα, θα δέσεις περισσότερο τις σχέσεις σου και θα μπορέσει να έρθει και κάποιος φίλος που δεν του περισσεύουν.

Το δώρο των γιορτών, αντί να γίνει ελαφρωμένες ανοδειωμένες μωβ τροχαλίες της TSUCHIYA RACING, ένα μικρό μέρος του μπορεί να γίνει τρόφιμα ή παιχνίδια για κόσμο που τα έχει ανάγκη (ή για κάποιο χωριό SOS).

Το σημαντικότερο που κάνεις με τα παραπάνω, δεν είναι ότι θα δώσεις χαρά κάποιον για λίγο, αλλά ότι θα του κρατήσεις την ελπίδα ζωντανή.

"..people without hope are easier to control.." Gmork, Neverending Story

Να την θυμάστε την παραπάνω ατάκα.


ΥΓ. Πέρσι με τις Μπαρκέτες πήγαμε παιδικό χωριό SOS Βάρης.
http://barchettaclub.gr/030ge.htm
Θέλετε να κανονίσουμε κάτι φέτος για τα παιδάκια, ή να συνεχίσουμε να τα σκάμε μόνο σε ταβέρνες και ξενώνες?

---

www.euphemus.eu

[Ghost Dog]

Οτι και να πει κανεις, ειναι λιγοοοο........

[COOL ALEXIS]

I am in...

Πέτρο αν έχεις την καλοσύνη μάθε τα τι και πως για να το δρομολογήσουμε άμεσα.

Ας μαζέψουμε και ένα ποσό από το υστέρημα μας για να να συνεισφέρουμε κάτι παραπάνω.

Και να μην ξεχνάμε κάτι...

Ας μην κοιτάμε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη αφ' υψηλού γιατί στις ρευστές συνθήκες που ζούμε μπορεί κι εμείς να βρεθούμε στην θέση τους.

---

Θέλω ένα και ένα

[BTS]

Ok, προχωράμε.

Έχετε υπ' όψη ότι δεν θέλουν παιχνίδια (έχουν μία μεγάλη αποθήκη γεμάτη ήδη με παιχνίδια).

Πιο χρήσιμα για την λειτουργία του χωριού είναι τρόφιμα, ρούχα και βέβαια, χρήματα.

---

www.euphemus.eu

[mechanic]

Αν και μεχρι το πασχα θα ειμαι στο εξωτερικο,

Που κατα τη γνωμη μου, (ναι μεν τα χρηματα καλα ειναι γιατι αλλιως δεν στεκεται εχει τεραστια εξοδα κατι τετοιο)
αλλα ειναι πολυ ποιο σημαντικο να γινει μια ομαδικη επισκεψη σαν κλαμπ και να ασχοληθουμε και να παιξουμε για λιγη ωρα με τα παιδακια.
Αυτο που τους λειπει ειναι οι γονεις τους (καλοι-κακοι δεν εχει σημασια)
και το να τους δωσουμε εστω και για λιγο,
λιγο αγαπη και το ενδιαφερον μας
γιατι για αυτα τα παιδια ειναι πολυ ποιο σημαντικο και απο χρηματα και απο αλλα υλικα αγαθα...

[Road_Runner]

Αν γινει κατι πριν τον Φλεβαρη που μπαινω φανταρος ειμαι και εγω μεσα με το αγωνιστικο...

[Lef205]

Οι vespaκιδες οργανωσαν charity ride για το χαμογελο του παιδιου
http://www.vespaforumhellas.gr/

---

[athanas]

Τα τελευταία χρόνια κάθε χρόνο με τους δικούς μου στέλνουμε διάφορα πράγματα ή λεφτά σε τέτοιους οργανισμούς-προσπάθειες...Κάθε χρόνο μας στέλνουν φωτογραφίες ή ζωγραφιές που κάνουν τα παιδιά...Το συναίσθημα να βλέπεις τα παιδιά αυτά να χαμογελάνε (είτε από φωτο είτε από κοντά) έστω και για λίγο είναι απίστευτο!!! Προφανώς και είμαι μέσα για κάτι τέτοιο.

---

Όποιος δεν ξέρει και δεν ξέρει πως δεν ξέρει, είναι τρελός.
Όποιος δεν ξέρει και ξέρει πως δεν ξέρει, είναι παιδί. 
Όποιος ξέρει και δεν ξέρει πως ξέρει, κοιμάται.
Όποιος ξέρει και ξέρει πως ξέρει, είναι σοφός.

[MEMsound]

+1 οτι θελετε
ειμαι μεσα...

---

η πιο ωραία βόλτα...
ειναι η επόμενη...